Σκέφτηκες, νά τό ρίξεις στά ταξιδάκια· μήπως καί σέ αὐτά βρεῖς τήν πολυπόθητη χαρά. Μά τελικά ἔμεινες μέ τήν διαπίστωση, ὅτι......
οἱ πιό εὐτυχισμένες στιγμές σου, ἦσαν ἡ στιγμή τῆς ἀναχώρησης καί ἡ στιγμή τῆς ἐπιστροφῆς!
Πίστεψες, ὅτι ἕνας καλός γάμος θά ἐκπλήρωνε τούς βαθύτερους πόθους σου! Βέβαια ὁ γάμος κάτι σοῦ ἔφερε! Τό παραδέχεσαι. Καί τώρα, τήν ἀγάπη τοῦ συντρόφου σου τήν θεωρεῖς πιά δεδομένη! Καί ἔστι, ἐπιβεβαιώνεις τά λόγια: Κανείς δέν αἰσθάνεται διψασμένος κοντά στήν πηγή! Καί σταματάει ἡ ἀναζήτηση.
Μετά, στράφηκες στά πλούτη. Καί ἀπόκτησες. Μά ἡ ζωή σου γέμισε τώρα ἀγωνία καί φόβο, μήπως “γλυστρήσουν” ἀπό τά χέρια σου! Καί μείνεις μέ τά χέρια ἄδεια!
Χτύπησες, τήν πόρτα τῆς δημοσιότητας. Ἔψαξες γιά δημοσιότητα! Καί ἔγινες διάσημος! Καί λοιπόν; Τότε ἀνακάλυψες ὅτι ἡ δημοσιότητα δέν εἶναι παρά ἕνα μπαλάκι πού οἱ ἄνθρωποι τό κλωτσᾶνε πέρα-δῶθε! Μέ τήν δημοσιότητα, δέν εἶσαι πιά κύριος τοῦ ἑαυτοῦ σου· δέν τόν πᾶς ἐσύ ὅπου θέλεις. Σέ πηγαίνουν!..
Ὅλα αὐτά τά δοκίμασες. Καί ἀντί νά σοῦ βάλουν μυαλό, σέ ἔκαμαν καί σοῦ ἔφυγε καί ἐκεῖνο τό λίγο πού εἶχες! Καί λές:
- Ἄχ, νά εἶχα μιά γυναίκα ἀκόμη! Ἄχ, νά εἶχα ἀκόμη μιά δουλίτσα! Ἄχ, νά μποροῦσα νά πήγαινα σέ περισσότερα νυχτερινά κέντρα! Ἄχ, νά…
Καί φαντάζεσαι, ὅτι τότε θά αἰσθανόσουν πιό εὐτυχισμένος. Μέ ἄλλα λόγια ἔχεις τήν πεποίθηση, ὅτι ἡ εὐτυχία βρίσκεται ἔξω ἀπό σένα! Σέ πράγματα. Καί σέ πρόσωπα! Καί κατάντησε ἡ ζωή σου, ἀπό λάθος σέ λάθος!
• Μέχρι πότε θά τρέχεις πίσω ἀπό ψεύτικες ἐλπίδες;
• Μέχρι πότε θά ψάχνεις;
• Μέχρι πότε;
• Μέχρι πού νά σέ βρεῖ ὁ θάνατος;
Ἐπί τέλους, κατάλαβέ το:
Ἡ ἡδονή ἔχει σχέση μέ τό σῶμα· ἡ χαρά μέ τήν καρδιά. Σέ μερικούς ἀρέσει πολύ ὁ ἀστακός! Ἄκουσες ποτέ κανένα νά λέει ὅτι ὁ ἀστακός τοῦ δίνει χαρά; Ὄχι! Γιατί; Οἱ ὑλικές ἀπολαύσεις δίνουν μιά εὐχαρίστηση! Ἀλλά ὄχι χαρά! Καί κάτι ἀκόμη πιό παράξενο! Ἡ αὔξηση τῆς ἡδονῆς ὁδηγεῖ σέ κόρο, δηλ. στό σημεῖο, πού παύει πιά νά εὐχαριστεῖ καί νά ἱκανοποιεῖ! Καί τότε, ὅταν ἡ ἡδονή ξεπερνάει τά ὅρια, καταντάει ὀδύνη· καί προκαλεῖ πόνο!
Παράδειγμα. Τό γαργάλισμα καί τό κρασί! Ἀντίθετα. Ἡ καλή συνείδηση καί ἡ ἀλήθεια, γεμίζουν τήν καρδιά μέ χαρά πολύ βαθειά.
Καί ἡ πεῖρα λέει, πώς ὅταν ἡ ἐπιθυμία γιά ἀπόλαυση αὐξάνει, ἡ ἱκανοποίηση πού δίνει ἡ ἡδονή λιγοστεύει. Καί τότε ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μέ τό πιθάρι τῶν Δαναῒδων. Ὅ,τι καί νά τῆς ρίξεις μέσα, ἄδεια μένει!
Οἱ Δαναΐδες-λέει ἡ μυθολογία- ἦταν ἑπτὰ ἀδελφές οἱ ὁποῖες γιά κάποια κακή τους πράξη τιμωρήθηκαν. Τίς ὑποχρέωσαν νὰ γεμίσουν ἕνα πιθάρι χωρὶς πάτο!!!
Κάτι τό ἀνάλογο εἶναι καί ὁ πόθος τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἡδονή, γιὰ εὐχαρίστηση, γιά ἀπόλαυση. Ὅ,τι καὶ νὰ τοῦ ρίχνεις, ἀνικανοποίητος μένει. Δέν τόν γεμίζει. Ὅλα τά ἐπίγεια, εἶναι πιθάρια χωρίς πάτο. Πιθάρια, πού δέν συγκρατοῦν νερό!
Πρόσεχε λοιπόν. Μήπως, ψάχνοντας γιά τίς αἰσθησιακές ἀπολαύσεις, πού προσφέρουν τά ἐπίγεια, χάσεις τήν ἀληθινή χαρά τῆς ζωῆς, πού εἶναι: ἡ ἀλήθεια· ἡ ἀγάπη· ἡ καλή συνείδηση.
Ἀρχιμ. Α. Μ.
Ζωηφόρος
